Rusland heeft de afgelopen jaren vanwege de Olympische Spelen in 2014 en het WK in 2018 flink geïnvesteerd in het spoor.  Voor het WK werd onder meer de metrolijn tussen Sormovsko en Meshcherskaya verlengd naar Strelka, vlakbij het stadion. Ook investeerde het land in nieuw treinmaterieel. Verslaggever Thom Mandos reisde per trein van Sint-Petersburg naar Chudovo en vertelt over zijn ervaringen.

De eerste keer in de trein in het buitenland is altijd spannend. Zeker in een land als Rusland. Ik deed het één keer eerder in Moskou zo’n vier jaar geleden, dat werd een ervaring om nooit te vergeten. De trein was er smerig en de geur was nog erger. Mijn verwachting van de treinrit vanuit Sint-Petersburg naar Chudovo over een afstand van ongeveer 120 kilometer was daarom niet veel hoger. Ik was voorbereid op het ergste.

Avontuur

De stad heeft vijf grote treinstations in het centrum. Mijn trein zou vertrekken vanaf Moskovskiy Vokzal, het station met treinen in de richting van Moskou. Omdat ik wel van een beetje avontuur houd koos ik voor een ticket van slechts drie euro, per lokale trein Lastochka. Ik had ook kunnen kiezen voor een ticket van 25 euro voor sneltrein Sapsan, maar de reis zou hetzelfde zijn en zou enkel wat minuten en stops schelen.

De reis van Sint-Petersburg naar Chudovo met een Lastochka-trein neemt zo’n anderhalf uur in beslag. Deze treinen uit de Siemens Desiro-familie werden aangeschaft om passagiers te vervoeren tijdens de Olympische Winterspelen van 2014.

Voor de betaalde prijs zou ik in Nederland niet heel ver komen. Het station is om 07.00 nog best rustig en ziet er netjes uit. Om er zeker van te zijn dat ik de trein in de juiste richting pak, mijn Russisch is namelijk niet zo heel goed, probeer ik met handen en voeten aan een medewerkster te vragen of ik in de juiste trein stap. Zoals overal in Rusland zijn ook de outfits van het spoorpersoneel imposant. Een soort legeruniform maakt de mensen niet heel toegankelijk. Toch blijkt de vrouw best vriendelijk, ik blijk op het juiste spoor te zijn.

(Tekst gaat verder onder foto)

Moderne treinen

De trein zelf valt ook zeker niet tegen. Het ziet er best netjes uit, de trein is best stil en modern. Het spoor heeft sinds het WK voetbal een flinke impuls gekregen. De smerige trein van drie jaar geleden van Moskou naar net buiten de stad is vervangen en de stations worden sindsdien ook eindelijk in het Engels omgeroepen. Voor mij kletsen drie schattige omaatjes. Drie want de stoelen zijn opgesteld in rijen van twee aan drie. Stipt op de afgesproken tijd vertrekt de trein.

Mensen fluisteren, houden anders dan in Nederland rekening met elkaar. Het is werkelijk waar een wirwar van fluisterende Russische gesprekken waar ik niets van begrijp. De trein rijdt in de omgeving van de stad best langzaam, al is dat relatief in vergelijking met de ondoordringbare Russische wegen. We tuffen met 45 kilometer per uur over het spoor.

Reizigers

Mensen vragen elkaar telkens netjes of ze ergens kunnen plaatsnemen, of de plek niet bezet is. Hoe verder we de stad uitgaan hoe harder we gaan rijden. Van 50 gaan we uiteindelijk richting de 110. Best een leuke feature om te zien wat de snelheid is, net zoals de temperatuur. Waar de snelheid omhoog gaat, gaat de temperatuur omlaag naarmate we de stad verlaten.

Het meisje dat tijdens de tweede stop naast me is komen zitten heeft iets te veel parfum op. De geuren dringen diep tot in mijn neus, maar gelukkig is het geen onaardige geur. Helaas verlaat ze na een paar stops de trein en neemt er naast me een man plaats die iets minder fris ruikt.

(Tekst loopt verder onder foto)

Omgeving

Het meest opvallende tijdens de rit is een begraafplaats die we passeren bij de plaats Kolpino. Het is net of iedereen zijn of haar geliefde hier op een willekeurige plek heeft begraven, gewoon tussen het gras. Geen paden, alleen graven, kris kras door elkaar. Sowieso ligt deze laatste rustplaats van veel mensen erg dicht langs de drukke spoorlijn.

Met een snelheid van 135 razen we door de bossen. Bij Tosno spreekt een vrouw me in het Russisch aan, ik denk dat ze vraagt of de plek vrij is. Samen met haar zoontje loopt ze toch naar een andere plek waar ze naast elkaar kunnen zitten. In de tweezitsplek naast me zit een meisje te gamen, World of Warcraft, online. De Russische jeugd is blijkbaar net zo verslaafd aan games als de Nederlandse.

De omaatjes gaan er bij de stad Loebanji uit. Na een heel lang en gezellig gesprek is de pret over. Ik volg slechts enkele stops later, bij Chudovo. De trein raakt steeds leger, weinig mensen gaan naar Veliky Novgogrod, de eindbestemming van deze trein.